Pokamedulski Klasztor w Wigrach

Suwalszczyznę przez wiele wieków charakteryzowały ogromne puszcze i niski stopień ucywilizowania.  Wyspę wigierską  – wzniesienie otoczone wodami jeziora – z racji obronnego położenia zamieszkiwały  plemiona bałtyjskach Jaćwingów, rozbite w II połowie XIII w przez Krzyżaków.  Już w XI wieku tereny obecnej diecezji ełckiej objął swym misjonarskim posłannictwem  św. Brunon z Kerfurtu (+1009).  Zapoczątkował on starania o wprowadzenie na tym terenie  administracji kościelnej.  Jak wiadomo, udało się zrealizować to przedsięwzięcie wraz z nadaniem zakonowi kamedułów wyspy Wigry  . Konsekwentna i owocna działalność zakonników odcisnęła piętno na  pojaćwieskich rubieżach na kolejne wieki.

W 1992 roku papież Jan Paweł II zrealizował w pełni pierwotną myśl Kościoła, ustanawiając  bullą „Totus tuus” diecezję  ełcką w obrębie dawnych  ziem  jaćwieskich.

W 1999 r. młoda diecezja  ełcka, a w szczególności Wigry, miały zaszczyt  gościć od 8 do 10 czerwca tego największego z Rodu Polaków – Papieża Jana Pawła II. Z pewnością nie wylądowałby 8 czerwca o godz. 14.25 na półwyspie wigierskim papieski śmigłowiec, gdyby nie obecność tu Zakonu Kamedułów z ich pięknym  świadectwem  życia, modlitwy  i pracy.